Beste beatboxer ooit

Ik laat het filmpje opnieuw voor zichzelf spreken...

Emotie for life

Sinds enkele dagen is het weer van dat. Studio Brussel is voor het vierde jaar op rij bezig om de ene helft van Vlaanderen te charmeren, terwijl de andere helft van "het Vlaemschen land" zich de haren uit het hoofd rukt bij al dat irritant gekweel.

Voor de ene onverlaat die meer tijd in de ruimte dan op Aarde doorbrengt (neen Frank de Winne, het gaat niet over u): Music for Life is een benefietactie van radiozender Studio Brussel. Gebaseerd op het succes van "Serious Request" uit Nederland, wordt er nu al vier jaar aan een stuk een mastodont van een "Glazen Huis" neergepoot in een stad ergens ter lande. Vervolgens laten drie half gestoorde presentatoren zich een week opsluiten en overleven ze op een dieet van vier vruchtensapjes per dag.

De rest is eenvoudig. Poen, poen en nog meer poen, daar is het om te doen. Wat begon als een "vraag plaatjes aan voor het goede doel" concept, is al snel uitgedraaid tot een helse en bewogen week vol muziek en knotsgekke acties die als enige doel hebben zoveel mogelijk geld voor het goede doel in te zamelen. Dit jaar gaat de aandacht naar malaria, de vijfde grootste doodsoorzaak ter wereld.

Zoals elk (over)gemediatiseerd evenement heeft Music for Life zijn lovers en zijn haters. Persoonlijk ben ik al sinds de eerste minuut van de eerste editie (met Christophe Lambrecht, Tomas de Soete en Peter Van de Veire) volledig verslingerd aan het hele gebeuren. Hoewel de hele actie soms wat weg heeft van een broeinest voor verdwaalde alcoholisten, word ik telkens gewoon goedgezind als ik luister (of tegenwoordig ook kijk) naar het feest in en rond het Glazen Huis.

Het concept wordt steeds populairder en trekt ook steeds zottere acties aan. De ene gaat ouderwets schooien met de spaarpot, anderen maken dan weer eten in alle vormen, geuren en kleuren en verkopen dit met woekerwinsten door. Anderen laten zich sponsoren om op slechts twee tenen, gehuld in een roze tutu en een lama of drieënhalf achter hun rug naar Gent te trekken. Liefst van zo ver mogelijk uiteraard. Politici, voetballers en hun trainers, muzikanten, komieken, dokters, Helmut Lotti zonder haarstukje en nu ook zonder roze cabrio, ja zelfs prinsen vereerden het Glazen Huis al met een bezoekje. Schitterend hoe een, in se zeer "onnozele" actie zoveel teweeg kan brengen.

Het doet een mens soms stilstaan en denken: god damn, zo erg is het nu ook weer niet met ons wereldje gesteld. Chiro, scouts, jong, oud, straalbezopen of licht beschonken: iedereen verbroedert met iedereen. Feestjes worden gebouwd en voortgezet en er wordt niet op een euro meer of minder gekeken om het goede doel te kunnen helpen. Ik klink nu als een ongelooflijke emotioneel wrak dat bij het minste huilt, maar zulke dingen raken mij nu eenmaal.

Music for Life is niet enkel amusement, maar vaak ook veel emotie. Wat kan je anders denken van zesjarige kindjes die om ter schattigst hun spaarvarkentje komen leegmaken? Ook al kunnen zij soms maar vijf euro geven die volledig verbleken naast de 25.000 joekels voor Lotti's cabrio, c'est le geste qui compte. En indien u volledig immuun bent voor snotterende Mini Me's, wat gedacht van een heel plein dat loos gaat om zo goed en zo kwaad mogelijk te Singstarren zodat er toch nog maar eens 2000 euro op de rekening komt? Dan mag je Coldplay nog zoveel haten als je wil, een vol plein dat synchroon Viva la vida meezingt, is toch wel even kicken.

Last but not least, de muziek die we dezer dagen te horen krijgen, is echt schitterend te noemen. Het ene moment knallen de luidsprekers de vettigste boenkplaat eruit, het andere moment bezingen The Kinks hun Wild Thing. Om dan nog maar te zwijgen van de zeemzoete smartlappen van Brel en diens collega's.

Ja, Music for Life maakt me bij momenten emotioneel. En genieten dat ik ervan doe...

Openbare vervoering

Omdat toch velen hun cursiefje erop smijten en omdat mijn blog helemaal weggesneeuwd dreigt te raken...

Al meer dan tien jaar studeer ik in Brussel en ben ik aangewezen op het gebruik van het openbaar vervoer om mij richting schoolbanken te verplaatsen. Tijdens de zes jaren in het middelbare onderwijs was dit nog tamelijk eenvoudig. Een bus nemen aan de beginhalte, en voor de deur van de school uitstappen. De eerste stappen naar het hoger onderwijs bleken al meteen wat moeilijker. Plots was ik op twee verschillende vervoersmaatschappijen aangewezen en kwam ik in aanraking met het alom gevreesde overstappen van het ene op het andere voertuig. Na vier jaren mijn broeken te verslijten op de banken van de Vrije Universiteit van Brussel, begeef ik mij nu dagelijks naar hartje Brussel om te doen alsof ik journalistieke aanleg heb. Ook op vlak van openbaar vervoer betekende dit weer een hele aanpassing. Helaas wegen de extra mogelijkheden om tot op mijn bestemming te raken niet op tegen de steeds later opstaande student in mezelf.

Elke dag opnieuw ervaar ik een prachtige en bruisende relatie met het openbaar vervoer dat zich in en rond Brussel ontplooit. Want geef nu toe, in tegenstelling tot algemeen aanvaard bijgeloof, heeft een bus, tram, trein of metro vaak veel meer charme te bieden dan eender welk pittoresk sneeuwlandschap. Het overgrote deel van deze charme begint en eindigt steevast bij een veranderlijke factor: de medereiziger. Eenieder die wel eens een bus, tram, trein of metro bestijgt kan het beamen: medereizigers bestaan (letterlijk) in alle geuren, kleuren en maten. Het maakt niet uit of je bus afgeladen vol zit of niet, er is steeds een interessant persoon in de omgeving te bekennen. Mijn persoonlijke favorieten zijn de virtuozen die graag hun muziekcreaties met de rest van de bus delen. De beginnende artiest doet dit door zijn eigen oren aan moes te stampen met een koptelefoon. De succesvollere muzikanten zijn echter ongegeneerd genoeg om hun mobiele telefoon als luidspreker te gebruiken. De musici haalden het nipt van de feestbeesten met hun aangenaam parfum van alcohol en sigaretten en de bejaarde dames die met drie honden en zeven boodschappentassen om een pakje boter gaan. Uiteraard allemaal tijdens het spitsuur.

Gelukkig leggen de vervoersmaatschappijen ter lande genoeg bussen en trams in, die vlekkeloos op tijd rijden. Bovendien lacht de chauffeur je altijd vriendelijk toe, nog voor de deuren voor je neus opengaan. Eventuele vertragingen worden ingehaald op de wijdverspreide busstroken die door geen enkele ander voertuig gebruikt worden. Mocht er toch nog oponthoud zijn, kan je aan elke halte terecht in een grote overdekte en perfect verwarmde ruimte, terwijl je rustig een drankje nuttigen kan. Eens de bus is aangekomen, betreed je een ware oase met zetels om in weg te dromen, terwijl je benen genieten van de ruimte die ze op de schoolbanken niet hebben. Ondertussen zweeft de bus richting verdere haltes, zonder bruuske remmanoeuvres of omwegen die helemaal niet op de route liggen.

Misschien wordt het toch eens hoog tijd dat ik aan dat rijbewijs begin.

Knal, boem, pats: los erop

Ik prijs me gelukkig. Ik heb namelijk vrienden die op Facebook af en toe een prachtig filmpje posten. Erg leuk voor een blog. Posts met een filmpje in zijn namelijk easy as hell: het filmpje zegt vaak zoveel meer dan al de tekst van je andere posts samen.

Volgend filmpje zegt zelfs nog meer dan dat. Het verhaal gaat als volgt: twee radiopresentatoren pikken een dakloze man van de straat om hem iets te laten aankondigen. Voor ze het goed en wel beseffen, merken de heren van de radio dat de onbekende man wel iets in zijn mars heeft. Ze zoeken een gitaar voor hem en laten hem zijn ding doen. In dit geval "Creep" van Radiohead.

Gepaster kan een tekst niet zijn. De emotie die je van de man zijn gezicht aflezen kan, is afgrijselijk pakkend. Ik trilde haast letterlijk uit mijn stoel, terwijl de verwarming het hier won van de eerste tekenen der vorst.

Ik heb al teveel woorden gebruikt voor een filmpje dat alles zegt.

Bij deze:

Stijntje trapt na

Op 5 oktober schokte Stijn Stijnen, rots in de branding bij Club Brugge, heel voetbalminnend België. Stijnen was niet tevreden met de nieuwe bondscoach. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar daar kwam het toch op neer. Stijntje kon blijkbaar niet tegen het feit dat Advocaat hem niet meteen als numero uno beschouwde. Een normale reactie van een nieuwe trainer, behalve voor Stijn.

Iets meer dan twee maanden na het treurige afscheid laat Stijntje weer van zich horen. Hij vindt het ongehoord dat kersvers bondscoach Dick Advocaat een contractaanbieding van AZ heeft aanvaard. Twee jobs als trainer combineren is voor Stijntje heiligschennis, met Advocaat als grote zondaar.

Laten we even de feiten op een rijtje zetten:

Dick Advocaat begon vroeger dan voorzien aan zijn ambtstermijn als baas van onze nationale voetbalhelden.

AZ Alkmaar kan geen deuk meer in een pak boter voetballen en stampt trainer Koeman buiten.

Een voetbalclub zonder trainer is als een rallywagen zonder copiloot: racen gaat wel, maar vroeg of laat vlieg je genadeloos uit de bocht. AZ gaat dus in allerijl op zoek naar een waardige vervanger die snel en kort (voor een half seizoen) inspringen kan.

Dick Advocaat is bondscoach van de Rode Duivels en zit voor de rest met zijn vingers te draaien.

De Rode Duivels spelen in het komende halfjaar welgeteld 1 wedstrijd. Zonder enig belang dan nog.

Advocaat krijgt een contract voorgeschoteld dat eindigt aan het einde van het huidige seizoen. Dit was ook de voorwaarde voor het aannemen van het contract.

Stijn Stijnen pikt dit niet en laat dit aan heel de wereld weten.

Het kan aan mijn onnoemelijk klein aandeel van mensenkennis liggen, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat Stijntje al wat spijt heeft van zijn beslissing in oktober. Heeft hij niet overhaast besloten om de nationale ploeg te laten, terend op arrogantie en zelfbeklag? En heeft Stijntje niet makkelijk spreken als hij toch niet meer geselecteerd wil worden?

Advocaat was formeel in zijn reactie op de schreeuw naar aandacht van Stijnen:

Stijnen mag zeggen wat hij wil. Er is vrijheid van meningsuiting. Maar dit is de kritiek van een gefrustreerde sporter. Stijnen heeft zichzelf buitenspel gezet. Als hij zich niet afgemeld had, zou ik hem zeker opgeroepen hebben. Ik heb enkel gezegd dat hij zich net als iedereen zou moeten bewijzen.

Omdat Advocaat zelf een voetbalmetafoor gebruikt, zal ik me er ook maar aan bezondigen.

Het enige wat Stijnen hier doet, is natrappen, na wat al van in het begin een domme fout was.

En voor natrappen krijg je normaal rood. Al zitten al onze scheidsrechters momenteel in tweede klasse.

Of was Stijnen gewoon consequent? Hij gaf immers zelf vrijwillig zijn "duobaan" op. Beschouwde Stijnen in zijn jaren als Rode Duivel werkgever Club Brugge dan ook als een klusje? In ieder geval: dankjewel Stijn. Dankzij jou erger ik me weer en lijken mijn bijdrages aan mijn eigen blogexperiment nergens naar.

Framing is everything

De voorbije week heb ik me ledig gehouden met het van hot naar her lopen om allerhande zaken op orde te krijgen. Taken moesten gemaakt, herlezen, veranderd en ingediend worden. De lessen liepen nog altijd door (terwijl de klaslokalen steeds leger liepen). De stress voor het aankomende examen moest in toom gehouden worden. Notities en andere nuttige zaken werden verzameld, ingescand, doorgestuurd, op Google Docs gezet, ergens anders gezet, uitgeprint, ... En tussendoor moest er nog vergaderd worden bij de Chiro en liefst een vervanger gevonden worden voor de zondag waarop je studeren ging. Met uitzondering van het laatste, is alles uiteindelijk gelukt.

En toch knaagt er al enkele dagen iets...
Toen ik vrijdag na mijn laatste les terug huiswaarts keerde, nam ik zoals gewoonlijk de route die me langs het Noordstation bracht. Wachtend op mijn bus (die zoals gewoonlijk een gemiddelde van een kwartier vertraging hanteerde) zag ik aan de overkant van het perron enkele mannen zitten. Al snel werd me duidelijk dat deze heren daar al een tijdje zaten en hoogstwaarschijnlijk over een niet al te aangename slaapplaats beschikken. De drie heren waren duidelijk in hogere sferen en leefden even in hun andere wereld.

Een van de drie mannen stak met de grootste moeite ter wereld de straat over en wankelde mijn richting uit. Bloedend aan het hoofd, ongeschoren, ongewassen en met wallen die zelfs met Photoshop moeilijk weg te werken zijn, vroeg de man mij om een sigaret. Als niet-roker kon ik de man enkel teleurstellen. Of hij mij geloofde, weet ik niet. Hoeveel hij nog van onze ontmoeting herinnert, weet ik ook niet. De man rook helemaal niet naar alcohol, wat me doet vermoeden dat zijn buzz van een nog veel meer verslavend goedje kwam. Hij strompelde verder en kreeg van een andere voorbijganger wel een sigaret. Mission accomplished.

Enkele dagen later zit ik in mijn lekker verwarmd huis, in mijn eigen kamer, werkend op mijn laptop met in de achtergrond muziek van mijn eigen radio. Mijn printer heeft de afgelopen dagen overuren geklopt. De samenvattingen en notities komen er langs mijn twee oren uit. Om mijn studeermomenten nog wat aangenamer te maken, liet ik het overigens niet na om mijn buik dag na dag rond te eten.

Op zo'n moment vraag ik me af waarom al die stress toch nodig is. In plaats van te panikeren dat ik deze of gene tekst niet ken, zou ik daar beter dankbaar voor zijn. Ik heb tenminste de kans om verder te studeren, zelfs nadat ik al twee diploma's behaald heb. Het ergste dat me kan overkomen, is een tweede kans nodig hebben om het examen succesvol af te leggen. Een tweede kans die ik, indien nodig, krijgen zal. Ik vraag me al enkele dagen af hoeveel tweede kansen de heren aan het Noordstation gekregen hebben.

Framing is everything. Niet alleen in de media, zo blijkt.

Standard heeft het schoppen nog niet verleerd.

Ik laat de live match commentaren voor zich spreken... Was de afschuwelijke tackle op Wasilewski nog niet genoeg?

Vanop Sporza

40'

Mennes ligt kermend van de pijn op de grond. Hij is op een erg gemene manier aangetrapt door Goreux. Die gaat op de enkel van de verdediger staan.

44'

Mennes kan niet meer verder na de vuile overtreding van Goreux. Hij wordt naar de kant gedragen, maar mag zich nog gelukkig prijzen dat zijn enkel niet gebroken is.

45+2' Rust.

Doffe ellende op Stayen. Sint-Truiden en Standard bakken er helemaal niks van. Hét moment van de eerste helft was de afschuwelijke overtreding van Goreux op de enkel van Mennes. De tweede helft moet wel beter zijn, dat kan haast niet anders.

66'

Goreux slaat weer toe. Hij trekt het truitje van Cantaluppi haast uit en loopt tegen een gele kaart aan. Eigenlijk verdiende Goreux al donkerrood in de eerste helft.

82'

De boefjes van Standard zijn weer op pad. De Camargo trapt na op Onana na een tackle en krijgt geel. Na een opstootje is er ook een gele kaart voor Onana.

90+3' Einde.

Sint-Truiden boekt verdiend zijn eerste zege sinds meer dan twee maanden. Standard speelde bijzonder zwak en liet zich vooral opmerken door enkele potige overtredingen op en over het randje.

Vanop HLN

41'

Crapuleuze tackle Goreux

Mennes wordt van het veld gestampt door een schandalige overtreding van Goreux. Verbist fluit niet. Onwaarschijnlijk.

43'

Enkelblessure Mennes

Terwijl Goreux een duim opsteekt naar Verbist voor zoveel gratie, gaat Mennes in discussie met Bölöni. Standard is het hakken nog steeds niet verleerd.

45'

RUST

Verbist heeft een einde gemaakt aan de eerste helft. Deze 45 minuten werden overschaduwd door een schandalige overtreding van Goreux op de enkels van Mennes.

54'

Geel Carcela

Verbist bedenkt Carcela met een gele kaart na een lichte charge. Vreemde keuze om hiervoor geel te geven. Iemand zijn enkel overstampen wordt dan weer niet bestraft.

93'

STANDARD BLAAST AFTOCHT

STVV heeft zijn eerste zege geboekt sinds 19 september. Niet toevallig is Standard het slachtoffer. De Rouches presenteerden zich deze avond als geslagen honden op Stayen. Bovendien ging Goreux zwaar zijn boekje te buiten door Mennes van het veld te stampen na een smerige tackle op de enkel. Verbist liet de partij ontaarden, jammer.

Vanop Sportwereld

40'

Goreux Na een zware overtreding op Wim Mennes heeft Reginal Goreux heel veel geluk dat hij geen rode kaart krijgt. Dit is opnieuw een schandalige overtreding van een Standard-speler.

44'

Mennes Wim Mennes kan niet verder spelen na de overtreding van Reginal Goreux. Cephas Chimedza komt in de ploeg bij STVV.

21:19

Rust Na een bijzonder zwakke eerste helft staat de beginscore nog steeds op het bord op Stayen. STVV probeerde wel, maar kon niet beter. De bezoekers speelden traag en inspiratieloos en lijken er echt geen zin in te hebben. Het meest opvallend was nog de zware tackle van Reginal Goreux op Wim Mennes. De jonge Luikenaar verdiende donkerrood, maar kwam zonder kaart weg. 0-0 en een maat voor niets voor de rust, hopelijk beterschap erna.

60'

Jovanovic Milan Jovanovic en Peter Delorge haken in elkaar. De servische spits grijpt de kapitein van STVV even naar de keel en mag blij zijn dat hij er zonder kaart vanaf komt.

66'

Goreux Opnieuw geel voor een speler van Standard. Dit keer is het Reginal Goreux die een kartonnetje onder de neus geduwd krijgt.

77'

Jovanovic Milan Jovanovic is al de vijfde speler van Standard die geel pakt vanavond.

81'

De Camargo Hervé Ndjana Onana krijgt geel na een fout op Igor De Camargo. De braziliaanse Belg trapt na en mag blij zijn dat hij slechts geel krijgt.

22:23

Nabeschouwing Na een barslechte wedstrijd wint STVV thuis van Standard. De thuisploeg kwam net na het uur op voorsprong. De eerste kans van de wedstrijd was meteen raak. De Rouches schoten wakker en hadden twee goede kansen, maar telkens bewees Simon Mignolet zijn waarde. Jonathan Wilmet besliste de wedstrijd met een prachtige krul in de winkelhaak. STVV kan opnieuw winnen. De Luikenaars druipen af na een 0 op 6 en staan pas op de zesde plaats in het klassement. Standard is ziek en er zit heel wat frustratie in de ploeg. Vraag is maar of ze zich snel kunnen herpakken.

Ik laat iedereen vrij in zijn interpretatie...

The Muppets zingen Bohemian Rhapsody

Soms behoeft een filmpje geen woorden.
Heerlijk!

Herman president, sjalalalalaaaaa

De kogel blijkt nu eindelijk door de kerk te zijn. De beslissing viel redelijk snel, de hooggeplaatsten in Brussel hadden blijkbaar honger.

Hermanneke, wiens roots in mijn eigenste boerendorpje liggen, wordt de eerste "president" van Europa. Hoera hoera, laat het bier maar vloeien en het feest beginnen.

Allemaal goed en wel, ware het niet dat, sinds de hele polemiek rond de verkiezing van een Europese "president" op gang kwam, de media opeens doorhadden dat onze premier af en toe wel eens een haiku'tje (jaja, zo schrijf je dat) van achter zijn oren tevoorschijn tovert.

Een leuk weetje, ware het niet dat zowat iedereen in de media in onvervalste Man Bijt Hond stijl zich blijkbaar enkel en alleen op dit feit lijkt vast te bijten. We zagen The Wall Street Journal al een (toegegeven, grappige) kwinkslag naar Hermans haargroei geven, maar nu blijkt ook De Standaard het warm water te hebben uitgevonden.

Om Hermans verkiezing te vieren, vullen ze zowat hun hele startpagina met een haiku over de meester zelve. Belezen mensen merken meteen op dat de haiku zowaar een verwijzing is naar een van de haiku's die de premier onlangs voorgelezen heeft. Merk ook op hoe ze de lezers vragen om zelf een haiku te schrijven over de premier.



Met alle respect, maar waar gaan we in godsnaam naar toe? Een (toch wel belangrijk en opmerkelijk) nieuwsfeit wordt op deze wijze compleet getrivialiseerd en in het belachelijke getrokken.

Herman President, laten we er op los haiku'en. De tien beste haiku's worden morgen in De Standaard gepubliceerd. Daarbij wordt een poll gevoegd om te peilen welke haiku het haalt van de anderen. Vervolgens zal de winnende haiku beloond worden doordat Freek Braekman in een extra journaal hem komt voordragen. Liefst tweemaal achtereen, zoals het een echte haiku past.

De schrijver ervan mag vervolgens de vrijgekomen post van Eerste Minister bekleden. Dan is dat ook al opgelost.

Mexicaanse griep <--> Malaria

Onderstaande foto is niet gebaseerd op wetenschappelijke cijfers en komt van een mock-up website waar ieder zijn eigen grafieken indienen kan. En toch vind ik hem treffend.

Om het met de woorden van Jan Becaus te zeggen "Denk daar maar eens over na"

Welke slechterik ben jij?

Even afdwalen in de les leidt soms tot leuke ontdekkingen...

Op deze site kan je nagaan welke superslechterik je bent...

Hier alvast mijn resultaat, who's with me?

Your results:
You are The Joker

The Joker 40% Riddler 37% Venom 36% Magneto 35% Mr. Freeze 33% Dr. Doom 32% Mystique 32% Lex Luthor 31% Apocalypse 31% Juggernaut 20% Dark Phoenix 20% Two-Face 16% Kingpin 14% Green Goblin 12% Catwoman 9% Poison Ivy 3%

The Clown Prince of Crime. You are a brilliant mastermind but are criminally insane. You love to joke around while accomplishing the task at hand.

Click here to take the "Which Super Villain are you?" quiz...

Single ladies, make noise!

Liefste vrijgezellige dames. Vergeet de zoekertjes in de krant. Vergeet het oeverloos afschuimen van cafés op zoek naar de Ware Jacob. Vergeet Blind Date met Ingeborg.

Zoek niet verder. Ik presenteer u Remko, die met alle plezier ter wereld alles doet wat jouw hartje verlangt.



Gelieve er wel snel bij te zijn, kerels zoals Remko blijven niet lang vrijgezel...
Zonder dank.

What if cartoon characters were real?

Wie heeft er al eens bij stilgestaan hoe cartoon figuren er zouden uitzien indien ze mensen van vlees en bloed zouden zijn?

Met dank aan verschillende medebloggers voor de foto's.

Fokkie op weg naar het woordenboek

Toen ik afgelopen week de krant las, vielen mijn ogen bijna uit mijn kassen. In een (economisch!) bericht meldde Het Nieuwsblad dat het woord fokkie opgenomen zal worden in het jaarboek van Van Dale. Daarmee verschijnt het woord nog niet meteen in de gedrukte versie van 's lands meest lijvige rekkenvuller, maar de aanzet is er toch al.

Fokkie is, voor de paar mensen die het nog niet zouden weten, "een informeel woord voor koffie". Nu ja, is er eigenlijk iemand die dit nog niet wist? Het Nieuwsblad weet immers dat fokkie het modewoord bij uitstek is:

En met succes, want vijftien radiospotjes later vraagt ondertussen half Vlaanderen om een fokkietje in plaats van een koffie. 'Toen vervolgens iemand het idee lanceerde om 'fokkie' in het woordenboek te laten opnemen, zijn we vol op die kar gesprongen. Want dat is natuurlijk de hoogst haalbare eer', aldus nog Ampe.

Half Vlaanderen begeeft zich dus naar de tea-room of taverne om een fokkietje te bestellen. Half Vlaanderen zegt dit waarschijnlijk met een brede grijns om de mond die zelfs Michel Daerden jaloers zou maken. Half Vlaanderen stoot daarbij zijn mede tea-room bezoeker met een gemoedelijk elleboogje: Heddet geheut? Khem e fokkieke besteld! Giene zwaans!

Half Vlaanderen is dus compleet gek geworden. Zou half Vlaanderen ook aan moeder de vrouw om een fokkietje vragen? Bestelt bejaard Vlaanderen op zondag ook een fokkie bij hun pannenkoek? En komen de verpleegsters en verzorgers van rusthuizen langs met de fokkiekar?

Groot was dan ook mijn opluchting toen ik las dat de journalist blijkbaar niet zo goed is in het schatten van verhoudingen. Half Vlaanderen blijkt toch net iets minder groot te zijn dan verwacht:

Achtduizend mensen tekenden de internetpetitie, meer dan tienduizend mensen maakten zich op Facebook lid van de fanpagina en een aantal fans ging zelfs op de kantoren van Van Dale campagne voeren.

Het zijn dus 'slechts' enkele tienduizenden mensen die zich, zelfs jaren nadat de radiospotjes een hit waren, verkneukelen om zoveel mogelijk het woord fokkie te gebruiken. Wie het in godsnaam nuttig vindt om het woord in het woordenboek te krijgen, is me een raadsel. Voor mij is het woord enkel een uit de hand gelopen reclame. En dan nog wel een heel irritante op de koop toe.

Al een geluk dat ik geen koffie lust.

Voor de geïnteresseerden die zich bij de fokkie adepten willen voegen: de fokkie website

Liefste blog...

Liefste blog,

Ik ben slechts een computerleek die geen fluit verstand heeft van HTML codering.
Ik ben slechts een beginnende blogger die zijn volstrekt nutteloze meningen met de wereld probeert te delen.
Ik ben ook een slecht mens die de lay-out van zijn tekst een beetje anders en verzorgd probeert te maken.
Maar liefste blog, denk er aan: de dingen die de WYSIWYG editor me aanreiken, zijn de enige modificaties die ik zal kunnen aanbrengen.
Liefste blog, de vertaling naar HTML doe je dan ook volledig zelf...

Liefste blog, waarom haat je jezelf en laat je je eigen berichtjes niet meer toe?

Liefste blog, als je vanaf nu geen posts meer toelaat, zorg jij dan ook voor mijn beoordeling aan het einde van de rit?

Dankuwel, liefste blog. Ik ben benieuwd naar je eerste post...

Red de pompoen!

Het winteruur is sinds vorige week weer in het land. De helft van de Belgen hun bioritme verstoord, duisternis die al lekker vroeg invalt. Het wordt plots weer een pak makkelijker om je onveilig te voelen op straat en van het minste te schrikken. Ideale omstandigheden voor Halloween, waar groot en klein naar uitkijkt. De groenteboeren wrijven in hun handen en halen hun meest duivelse glimlach naar boven. De pompoenen vliegen de deur uit, al worden ze zelden opgegeten.

Elk jaar op nieuw stijgt de populariteit van Halloween in België en omstreken zienderogen. Verkleedpartijen, griezelverhalen, zaklamptochten en trick or treaten. Halloween raakt steeds verder ingeburgerd, en heel Vlaanderen lijkt slaafs te volgen. Heel Vlaanderen? Neen, er is één dappere krijger die blijft weerstand bieden aan de overheerser. Helaas heeft hij de steun van zijn onoverwinnelijke dorp al verloren. Waar was die flacon met toverdrank ook al weer?

Iedereen lijkt van Halloween te houden, ik krijg er de kriebels van (van een foute woordspeling gesproken). Tradities uit een ver land blijken zonder probleem oceanen overgestoken te hebben. Tegenwoordig ben je niet meer cool als je geen zevenendertig pompoenen uitholt om vervolgens het brandgevaar in je huis en omgeving met tweehonderd procent te verhogen. Kostuums worden bij voorbaat gekocht in een (te dure) winkel. Vergeet vooral de schmink niet, want al die lieve kindertjes zien er toch nooit schrikwekkend genoeg uit? We laten ons de schrik op het lijf jagen in donkere plaatsen en gaan deur aan deur "overvallen" voor wat snoep. Waarom, vraag ik me dan zo af?

Liepen we tien jaar geleden ook al deur aan deur om het vervallen snoep van de buurtbewoners te verzamelen? Ja, maar toen noemden ze dat 'Driekoningen'. Een traditie die, in tegenstelling tot Halloween, wel in mijn geheugen gegrift is en, correct me if I'm wrong, zeker in Vlaanderen overal gevierd werd. Bovendien moest je daar je snoep nog verdienen, door tenminste de moeite te doen om een hele dag ellenlang hetzelfde liedje af te rammelen. En toch, ik deed dit met zoveel plezier. Ook met de verkleedpartijen heb ik geen enkel probleem, zelf trek ik ook af en toe graag eens een kostuum aan (wat wil je, als Chiroleider heb je hiertoe soms weinig keuze ;) ). Laat de bengels zich maar omkleden, maar moet het allemaal zo geforceerd?

Vandaag moeten we het blijkbaar stellen met geïmporteerde tradities, waarvan niemand weet waarom we ze vieren. Toegegeven, de kinderen kunnen we niet veel kwalijk nemen. Vooral de kleinsten onder ons weten niet beter dan wat onnozel te doen op Halloween. Maar mij stoort het en zal het steeds blijven storen. Halloween is een Amerikaanse traditie en moet dit ook blijven.

Zie je de kinderen in New York op 6 januari hun oude lompen aantrekken? Three kiiiihiiings, three kiiiihhiiings, give me a neeeew haaat. The old one has worrn out, that rhymes with Brussels sprouuuuts...
Of laten we Sinterklaas ook over de daken van Chicago lopen? Benieuwd hoe lang hij het daar volhoudt...
En als we toch bezig zijn, waarom serveren we geen kalkoen aan heel de familie op Thanksgiving. Oh wacht, doen we dit al niet met Kerst?

Toegegeven, ik trek het in het belachelijke. Ik permitteer me dit even om aan te duiden dat Halloween hier volgens mij echt niet past. Geef mij maar de aloude traditie om op 1 november een arsenaal aan pannenkoeken te bakken waarbij de hele familie zich een maagbreuk eet. Als ik diezelfde dag wil schrikken, zal ik wel even in de spiegel kijken...

Neen, ik moet toegeven: Halloween is ab-so-luut niets voor mij. Mijn welgemeende excuses dat ik als een oude grompot met verwilderde haren en stinkende adem klonk. Zo heb ik toch nog iets bijgedragen tot de hele Halloween hype...

Globie 1, cheerleaders 0

And now for something completely different...

Basketbal is altijd al een spektakelrijke sport geweest. Steals, lay-ups, alley-oops en dunks vliegen je (vooral in de NBA) om de oren. Mochten de vedetten van het parket het laten afweten, is er nog altijd de show tijdens de rust en de time outs.

Iedereen kent wel de kortgerokte cheerleaders die in elke cliché Amerikaanse tienerfilm wel een of andere levensbelangrijke rol spelen.
Maar had u al gehoord van Globie? Hij is de mascotte van de Harlem Globetrotters, een ploeg vol basketbalzotten die de wereld rondreizen om hun kunsten met een oranje bal te laten zien. Net zoals het spel van de Globetrotters zelf, staat hun mascotte garant voor een en al spektakel.

Watch and learn, beste lezers. Alhoewel, probeer best zijn danscapriolen maar niet te veel uit...

Geen egocentrisme, bitte

Origineel is het niet meer, maar net zoals mijn dierbare klasgenoten spui ik ook maar even mijn gedachten over Andrew Sullivan's redenen om te bloggen. (Qua veel te lange zin kan de voorgaande wel tellen, dit volledig terzijde).

Om eerlijk te zijn, heb ik na de ellenlange uiteenzetting van mijnheer Sullivan (pardon, Andrew, zoals mede bloggers hem aanspreken) nog steeds niet goed door waarom hij nu net blogt. We krijgen wel een hele uitleg over de kick die Andrew krijgt wanneer zijn net opgeborrelde gedachten met de wereld gedeeld worden. Tegelijkertijd beschrijft hij het beklemmende neveneffect hiervan: wanneer je gedachten zomaar online te grabbel gegooid worden, kan iedereen meteen reageren. Liefst zo ongezouten mogelijk. En veel, heel veel.
Maar is dit nu een reden om te bloggen? Of beter gezegd, is dit nu een reden om aan je lezers duidelijk te maken waarom je blogt? Uiteraard worden blogposts veel makkelijker en sneller gelezen dan artikels op papier. Uiteraard kan je meer "gepubliceerd" krijgen op je blog dan in een krant. En uiteraard is de manier van reageren veel uitgebreider en scherper. Voor mij zijn dit echter eerder resultaten van het bloggen, niet de oorzaken... Gelukkig ben ik niet zo egocentrisch om Andrew tegen te spreken, verre van. Alleen had hij zijn mening wel wat bondiger kunnen meedelen. In, laten we even zotjes doen, een kleine blogpost bijvoorbeeld.

Anyway, genoeg gezaagd, want de man had wel degelijk iets zinvol te zeggen. Een van de zaken waar ik wel mee akkoord ga, is Andrews honger naar interactie. En het feit dat een blog ideaal is om je gedachten van een bepaalde maand/week/jaar/dag of zelfs tijdstip terug te lezen. Eigenlijk kan ik me heel goed vinden in volgende alinea, die gruwelijk te lang is en mijn volledige discours onderbreken zal. En toch post ik hem!

On my blog, my readers and I experienced 9/11 together, in real time. I can look back and see not just how I responded to the event, but how I responded to it at 3:47 that afternoon. And at 9:46 that night. There is a vividness to this immediacy that cannot be rivaled by print. The same goes for the 2000 recount, the Iraq War, the revelations of Abu Ghraib, the death of John Paul II, or any of the other history-making events of the past decade. There is simply no way to write about them in real time without revealing a huge amount about yourself. And the intimate bond this creates with readers is unlike the bond that the The Times, say, develops with its readers through the same events. Alone in front of a computer, at any moment, are two people: a blogger and a reader. The proximity is palpable, the moment human—whatever authority a blogger has is derived not from the institution he works for but from the humanness he conveys. This is writing with emotion not just under but always breaking through the surface. It renders a writer and a reader not just connected but linked in a visceral, personal way. The only term that really describes this is friendship. And it is a relatively new thing to write for thousands and thousands of friends.

Is het niet prachtig en verschrikkelijk tegelijkertijd om over je eigen gedachten te reflecteren? De band die zo ontstaat tussen lezer en schrijver is ook mooi, maar al te vaak ongekend. Reacties godverdomme, dat is toch waar een blog om smeekt? Of zijn er echt mensen egocentrisch genoeg om te kicken op hun eigen posts zonder een bal te geven om wie ze lezen "moet"?

Bij deze zet ik de deur nogmaals open. Hoe meer reacties, hoe liever. En liefst van al reacties waarin mijn gedachtekronkels tegengesproken worden. Want ik heb allesbehalve de waarheid in pacht.

Oh ja, voor de geïnteresseerden: Andrews hele uitleg kan hier gelezen worden. Meteen ook even aan bronvermelding doen. Want ook Andrews smeekbede om zoveel mogelijk links te hebben, juich ik toe.

Freekske

Jef Nys, de geestelijke vader van Jommeke is op respectabele leeftijd (82 jaar) overleden. Ideaal moment voor een eerbetoon hier en daar. Veel origineler dan kranten vol tekeningen van Jommeke en zijn vrienden, was Freek Braeckman (of diens styliste) tijdens het journaal. Al hadden een paarse pull met rolkraag en een rode vest misschien nog beter gepast...



Met dank aan deze collega blogger om me hierop te wijzen.

De een zijn dood...

12 oktober 2009. Het nieuws dat Frank Vandenbroucke, getalenteerd en geliefd Belgisch wielrenner is overleden, sijpelt binnen. Menig (Belgisch) wielerliefhebber treurt om weer een groot verlies. Jack the Ripper on a streak, zo lijkt het wel.
Ook de Belgische pers is aangedaan: de dagen volgend op Vandenbroucke's dood worden verscheidene pagina's volgeschreven met nieuws over het onverwachte overlijden. Meer nog wordt er verhaald over de man zijn verleden, prestaties en toekomstplannen. Het enige eerbetoon dat de pers hem nog geven kan.

14 oktober 2009.

Terwijl binnen- en buitenlandse pers zich onverdroten blijft afvragen wat de autopsie van het lichaam van Vandenbroucke opleveren zal, valt per toeval mijn oog op iets dat me stoort. Iedereen kent wel de huidige trend van nieuwswebsites: bij elk gelezen artikel krijg je ergens in de marge een selectie andere artikels of doorverwijzingen die verband houden met het onderwerp waarover je aan het lezen was. Een ideale manier om lezers meer informatie te geven en, in dit tijdperk van zoveel digitale toegang, om reactie te vragen. Helaas bleek het overlijden van Vandenbroucke ook het ideale moment om de crisis te lijf te gaan. Blijkbaar vond men het bij de online redactie van Het Nieuwsblad gepast om, vlak na de dood van een van de meest gerespecteerde wielrenners in België, vlug wat geld proberen te verdienen. Naast de vraag naar reacties of een deelname in het online rouwregister, zien we immers een ideale buitenkans: de biografie van Vandenbroucke, nu slechts voor €19,95!

Een klik op de link bleek me naar de nieuwe webshop van Het Nieuwsblad te brengen. Een webshop die nota bene vandaag, 21 oktober pas officieel voorgesteld wordt. De opzet van de shop is dan ook heel eenvoudig: nieuwe inkomsten voor de noodlijdende krant vergaren. Projectleider Liesbeth Dupon licht toe: 'Ik vertel geen bedrijfsgeheim als ik zeg dat kranten wereldwijd op zoek zijn naar nieuwe inkomstenmodellen. Onze krantentitels zijn krachtige merken die vertrouwen inboezemen. Wij verkopen al langer boeken en dvd's, maar dat gebeurde via bonnen. Een internetshop maakt dat aankoopproces een pak makkelijker.'

Ik heb er alle respect voor dat een krant zijn inkomsten op peil probeert te houden. Een webshop is daarbij zeker geen slecht idee. Maar een biografie van een pas overleden iemand enkele dagen na zijn dood goedkoper aanprijzen is not done.
Toegegeven, het was geen paginagrote advertentie in de papieren krant, die sowieso door meer mensen gezien zal worden dan door een deel van surfend Vlaanderen. Toch blijf ik dit ongehoord vinden. De biografie van Vandenbroucke goedkoper aanprijzen (ja hoor, ze zijn de goedkoopste, ga de prijzen op Azur en Proxis maar na) staat in schril contrast met het respect dat uit de interviews en reportages over hem naar voren kwam. Zelfs na het onderwerp - opzettelijk - te hebben laten sudderen, blijft mijn verontwaardiging. De feestelijke aankondiging van de webshop is ook daar een doorn in het oog. Lees zelf maar waarom deze webshop het van andere haalt:

Wat is de toegevoegde waarde in vergelijking met andere webwinkels?

'Vooral de betrouwbaarheid van ons merk. Alle acties en producten die wij aanbieden, worden eerst zorgvuldig gescreend om zeker te zijn dat ze matchen met onze doelpubliek. We hebben ook een speciale sectie 'Gezien in de krant', waar we producten aanbieden die door de redactie zijn besproken.

Wanneer we dit even ad absurdum doortrekken, werd Vandenbroucke twee dagen na zijn dood blijkbaar eerder beschouwd als product dan als mens. Uiteraard heeft de redactie van HNB dit niet zo bedoeld, maar erg doordacht kunnen we deze aanbieding ook niet noemen.

Benieuwd hoeveel Jommekesalbums de komende dagen aangeboden zullen worden...

Supercalifragilisticexpialadocious

U zegt?

Supercalifragilisticexpialadocious, wie heeft nooit een poging gedaan om dit aanstekelijke deuntje uit 1964 mee te zingen? De vrolijke dansjes van Mary Poppins en haar vrienden zijn misschien nog net iets haalbaarder om na te apen.



Het langste "woord" uit de Engelse taal kent echter na meer dan veertig jaar nog steeds succes. De Amerikaanse band Scars On Broadway, die dit jaar met haar debuutalbum op de proppen kwam, neemt in een van haar songs de tongue twister met veel plezier over. Zanger Daron Malakian slaagt er op een of andere manier zelfs in om het woord haast nog sneller uit te spreken dan Mary Poppins zelf.



Een ding valt me wel op: welke versie ik ook beluister, ik word steeds vrolijk van dit onmogelijk uitspreekbare woord. Al moet ik toegeven dat de natte droom der logopedisten nogal opzwepend werkt wanneer je voor de zoveelste maal met de bus vastzit in een ellenlange file.

Ik zal me maar troosten met de gedachte dat "hottentottententententoonstelling" voor een Engelstalige ook een onmogelijke opgave is...

Blijkbaar maakt dit woordje wel meerdere vreemde reacties los. Bewijs daarvan: onderstaande filmpjes. Wat één woord toch allemaal kan doen...

Doop zonder klakken of linten...

Zondag 4 oktober. In de vroege ochtend maak ik me, samen met mijn broer en vriendin klaar om naar Antwerpen te trekken. Op het programma: de langverwachte doop.

Geen bier, klakken, linten of vettigheden bij deze doop echter. Neen, we trekken naar een christelijke doop die absoluut niets met het studentenleven te maken heeft. Op het programma staat immers de doop van twee neven en een nichtje, die voor het eerst officieel in aanraking zullen komen met het christelijke geloof. Dit was althans wat ik voor die zondag dacht.

Wanneer de (Protestante) dienst al een heel eind gevorderd is, breekt het moment van de doop zelf aan. De predikant (in de Protestante kerk spreekt men immers niet van pastoors of priesters) vraagt aan de ouders, peetouders en het volk in de kerk of ze ervoor willen zorgen dat de drie prachtige kinderen goed begeleid zullen worden in het leven, op welke manier dan ook. Meteen maakt hij ook duidelijk dat de doop niet zomaar een rechtstreeks ticket naar het (christelijke) geloof is. Het is niet omdat je wat water over je hoofd gegoten krijgt, dat 'het vagevuur' en 'de hel' uit de lijst van mogelijke reisbestemmingen geschrapt mag worden. Met andere woorden: dopen maakt je niet christelijk, terwijl christelijk zijn evenmin impliceert dat je gedoopt bent. De doop dient enkel als poort tot het geloof, eender welk geloof. Een keuze die ieder voor zich moet maken en die aan niemand opgedwongen kan of mag worden.

Excuse me if I'm wrong, maar ik kreeg bij deze preek toch een heel ander gevoel dan het stramien van de doop dat men doorgaans in de Katholieke kerk tegenkomt. Bij deze laatste lijkt de doop maar al te vaak een soort eerste aanwijzing van het geloof, hoe jong of hoe oud de gedoopte ook is. Alsof een kind enkele maanden daar al over beslissen kan. Geef mij dus maar de Protestante doop, waarbij de keuze nog vrij en open blijft...

Want daar draait het volgens mij toch allemaal om: vrij zijn om zelf te kiezen, om zelf te geloven in wat je wil geloven. Zij het nu God, Allah, Boeddha of een hele resem aan andere goden. Geloof start immers niet vanuit een godheid, maar vanuit jezelf.

Best van al: geloof in mekaar en in jezelf. Wat deze dag immers de moeite waard maakte om over te schrijven was immers niet de kerkdienst, het water of de doopkaarsen. Wat deze dag de moeite waard maakte, was het samenzijn, het lachen, het trots zijn, de tijd nemen om te praten en om een klein cadeautje open te doen. Wat deze dag nog meer de moeite waard maakte, was een glunderende broer die zich, oprecht en terecht, gelukkig voelde met zijn eerste petekind

Gelijkspel op en naast het veld

Anderlecht, 1 oktober. Een gezellige drukte ontplooit zich rond het Constant Vandenstock Stadion. Voor het eerst in de voetbalgeschiedenis staat een officieel duel RSC Anderlecht - AFC Ajax op het programma. Een nog groter unicum speelt zich echter af in de cafés en aan de eetstanden rond het stadion. Zelden of nooit kon men zoveel supporters van de tegenstander zien (en horen) verbroederen met de aanhang van de thuisploeg. Een fenomeen dat in het huidige voetbal een ware prestatie lijkt. Ook de overheden bleken op de hoogte van de bestaande vriendschapsbanden. Voor het eerst sinds lang mochten de supporters van de uitploeg op eigen houtje naar het stadion komen. De beruchte "buscombi", waarbij de supporters met de bus aan het stadion afgezet worden, was deze keer niet van toepassing.

Al in de vroege vooravond wordt Brussel overspoeld met uitgelaten Ajacieden, die naast de frieten voornamelijk het Belgische bier (her)ontdekken. Vlak na de les deze vrolijke bende aan de Beurs passeren, bleek voor mij achteraf de perfecte opwarmer om in de sfeer te komen.

Na zelf de inwendige mens geplezierd te hebben (met, zoals het een voetbalwedstrijd betaamt, veel te vettig eten), besloot ik om ook richting stadion te vertrekken.

Aangekomen in De Brouckère lijkt het even schrikken: een imposante politiemacht wordt even later gevolgd door een nog grotere bende Nederlanders die ook richting stadion trokken. Al snel blijkt dat deze angst voor niets nodig is: naast het produceren van enkele overtollige decibels, doen onze Noorderburen geen vlieg kwaad en volgen ze gedwee de instructies van de politie op. Pintjes in een glas zijn gevaarlijk en mogen niet mee in de metro. Zonder enig probleem worden ze dan maar in een teug leeggedronken.

Even later is de metro daar voor een korte trip richting stadion. De Nederlanders houden de moed erin en bezingen nu al hun spelers alsof de match erop zit. Ook het vrouwelijk schoon krijgt enige aandacht, zij het zeer respectvol. Al betwijfel ik of de versiertruc "Elle a des grandes tettes" al voor veel wilde nachten met Franstalige deernen gezorgd zal hebben.

Tijdens de match zelf zit de sfeer ook goed. Voor de aanvang ontrolt de spionkop van Anderlecht zelfs een spandoek dat de vriendschap tussen beide ploegen nogmaals onderstreept. De Nederlanders in het vak naast ons onthalen het dan ook met applaus.

Met dank aan www.ajaxfotoside.nl voor de foto.

Na 90 minuten staat de 1-1 als eindscore op het bord. Vooral Anderlecht haalt opgelucht adem nadat ze laat in de wedstrijd nog op gelijke hoogte kwamen. Hoewel de Ajacieden de overwinning al meenden binnen te hebben, blijft de sfeer even goed. Tijdens het groeten van het publiek, krijgen de spelers van Anderlecht zelfs applaus van de Nederlanders.

Ook na de match blijft alles peis en vree rond het stadion. Op weg naar de metro raak ik weer aan de praat met een Ajax supporter die in een van de Anderlecht vakken zat. Hij feliciteerde me met het punt en vroeg me de oren van het hoofd. Over hoe het nu net zat met Anderlecht de laatste jaren. En of ik even het eigenaardige achter Brussel uitleggen kon: spreken ze daar nu Frans, Nederlands, of allebei? Bijna kwam het zelfs even tot een politieke discussie. De man logeerde met zijn makkers immers in Sint-Jans-Molenbeek en vroeg zich af waarom hij het gevoel had in een ghetto terecht gekomen te zijn. Tot slot polste hij nog naar het beste mosselrestaurant, want als rasechte Zeelander moest en zou hij mosselen gaan eten. Ik vraag me nog steeds af welk restaurant hij om 23.30 daarvoor binnenvallen zou...

Allemaal kleine, nietszeggende anekdotes van een voetbalmatch. Een gezellige avond met een pot voetbal, die zonder noemenswaardige problemen verlopen is (enkele opstootjes van straalbezopen individuen niet meegerekend).

Voetbal, een feest.

Hallucinant dat net deze vriendschappelijkheid eerder uitzondering dan regel is.