Al meer dan tien jaar studeer ik in Brussel en ben ik aangewezen op het gebruik van het openbaar vervoer om mij richting schoolbanken te verplaatsen. Tijdens de zes jaren in het middelbare onderwijs was dit nog tamelijk eenvoudig. Een bus nemen aan de beginhalte, en voor de deur van de school uitstappen. De eerste stappen naar het hoger onderwijs bleken al meteen wat moeilijker. Plots was ik op twee verschillende vervoersmaatschappijen aangewezen en kwam ik in aanraking met het alom gevreesde overstappen van het ene op het andere voertuig. Na vier jaren mijn broeken te verslijten op de banken van de Vrije Universiteit van Brussel, begeef ik mij nu dagelijks naar hartje Brussel om te doen alsof ik journalistieke aanleg heb. Ook op vlak van openbaar vervoer betekende dit weer een hele aanpassing. Helaas wegen de extra mogelijkheden om tot op mijn bestemming te raken niet op tegen de steeds later opstaande student in mezelf.
Elke dag opnieuw ervaar ik een prachtige en bruisende relatie met het openbaar vervoer dat zich in en rond Brussel ontplooit. Want geef nu toe, in tegenstelling tot algemeen aanvaard bijgeloof, heeft een bus, tram, trein of metro vaak veel meer charme te bieden dan eender welk pittoresk sneeuwlandschap. Het overgrote deel van deze charme begint en eindigt steevast bij een veranderlijke factor: de medereiziger. Eenieder die wel eens een bus, tram, trein of metro bestijgt kan het beamen: medereizigers bestaan (letterlijk) in alle geuren, kleuren en maten. Het maakt niet uit of je bus afgeladen vol zit of niet, er is steeds een interessant persoon in de omgeving te bekennen. Mijn persoonlijke favorieten zijn de virtuozen die graag hun muziekcreaties met de rest van de bus delen. De beginnende artiest doet dit door zijn eigen oren aan moes te stampen met een koptelefoon. De succesvollere muzikanten zijn echter ongegeneerd genoeg om hun mobiele telefoon als luidspreker te gebruiken. De musici haalden het nipt van de feestbeesten met hun aangenaam parfum van alcohol en sigaretten en de bejaarde dames die met drie honden en zeven boodschappentassen om een pakje boter gaan. Uiteraard allemaal tijdens het spitsuur.
Gelukkig leggen de vervoersmaatschappijen ter lande genoeg bussen en trams in, die vlekkeloos op tijd rijden. Bovendien lacht de chauffeur je altijd vriendelijk toe, nog voor de deuren voor je neus opengaan. Eventuele vertragingen worden ingehaald op de wijdverspreide busstroken die door geen enkele ander voertuig gebruikt worden. Mocht er toch nog oponthoud zijn, kan je aan elke halte terecht in een grote overdekte en perfect verwarmde ruimte, terwijl je rustig een drankje nuttigen kan. Eens de bus is aangekomen, betreed je een ware oase met zetels om in weg te dromen, terwijl je benen genieten van de ruimte die ze op de schoolbanken niet hebben. Ondertussen zweeft de bus richting verdere haltes, zonder bruuske remmanoeuvres of omwegen die helemaal niet op de route liggen.
Misschien wordt het toch eens hoog tijd dat ik aan dat rijbewijs begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten