Beste beatboxer ooit

Ik laat het filmpje opnieuw voor zichzelf spreken...

Emotie for life

Sinds enkele dagen is het weer van dat. Studio Brussel is voor het vierde jaar op rij bezig om de ene helft van Vlaanderen te charmeren, terwijl de andere helft van "het Vlaemschen land" zich de haren uit het hoofd rukt bij al dat irritant gekweel.

Voor de ene onverlaat die meer tijd in de ruimte dan op Aarde doorbrengt (neen Frank de Winne, het gaat niet over u): Music for Life is een benefietactie van radiozender Studio Brussel. Gebaseerd op het succes van "Serious Request" uit Nederland, wordt er nu al vier jaar aan een stuk een mastodont van een "Glazen Huis" neergepoot in een stad ergens ter lande. Vervolgens laten drie half gestoorde presentatoren zich een week opsluiten en overleven ze op een dieet van vier vruchtensapjes per dag.

De rest is eenvoudig. Poen, poen en nog meer poen, daar is het om te doen. Wat begon als een "vraag plaatjes aan voor het goede doel" concept, is al snel uitgedraaid tot een helse en bewogen week vol muziek en knotsgekke acties die als enige doel hebben zoveel mogelijk geld voor het goede doel in te zamelen. Dit jaar gaat de aandacht naar malaria, de vijfde grootste doodsoorzaak ter wereld.

Zoals elk (over)gemediatiseerd evenement heeft Music for Life zijn lovers en zijn haters. Persoonlijk ben ik al sinds de eerste minuut van de eerste editie (met Christophe Lambrecht, Tomas de Soete en Peter Van de Veire) volledig verslingerd aan het hele gebeuren. Hoewel de hele actie soms wat weg heeft van een broeinest voor verdwaalde alcoholisten, word ik telkens gewoon goedgezind als ik luister (of tegenwoordig ook kijk) naar het feest in en rond het Glazen Huis.

Het concept wordt steeds populairder en trekt ook steeds zottere acties aan. De ene gaat ouderwets schooien met de spaarpot, anderen maken dan weer eten in alle vormen, geuren en kleuren en verkopen dit met woekerwinsten door. Anderen laten zich sponsoren om op slechts twee tenen, gehuld in een roze tutu en een lama of drieënhalf achter hun rug naar Gent te trekken. Liefst van zo ver mogelijk uiteraard. Politici, voetballers en hun trainers, muzikanten, komieken, dokters, Helmut Lotti zonder haarstukje en nu ook zonder roze cabrio, ja zelfs prinsen vereerden het Glazen Huis al met een bezoekje. Schitterend hoe een, in se zeer "onnozele" actie zoveel teweeg kan brengen.

Het doet een mens soms stilstaan en denken: god damn, zo erg is het nu ook weer niet met ons wereldje gesteld. Chiro, scouts, jong, oud, straalbezopen of licht beschonken: iedereen verbroedert met iedereen. Feestjes worden gebouwd en voortgezet en er wordt niet op een euro meer of minder gekeken om het goede doel te kunnen helpen. Ik klink nu als een ongelooflijke emotioneel wrak dat bij het minste huilt, maar zulke dingen raken mij nu eenmaal.

Music for Life is niet enkel amusement, maar vaak ook veel emotie. Wat kan je anders denken van zesjarige kindjes die om ter schattigst hun spaarvarkentje komen leegmaken? Ook al kunnen zij soms maar vijf euro geven die volledig verbleken naast de 25.000 joekels voor Lotti's cabrio, c'est le geste qui compte. En indien u volledig immuun bent voor snotterende Mini Me's, wat gedacht van een heel plein dat loos gaat om zo goed en zo kwaad mogelijk te Singstarren zodat er toch nog maar eens 2000 euro op de rekening komt? Dan mag je Coldplay nog zoveel haten als je wil, een vol plein dat synchroon Viva la vida meezingt, is toch wel even kicken.

Last but not least, de muziek die we dezer dagen te horen krijgen, is echt schitterend te noemen. Het ene moment knallen de luidsprekers de vettigste boenkplaat eruit, het andere moment bezingen The Kinks hun Wild Thing. Om dan nog maar te zwijgen van de zeemzoete smartlappen van Brel en diens collega's.

Ja, Music for Life maakt me bij momenten emotioneel. En genieten dat ik ervan doe...

Openbare vervoering

Omdat toch velen hun cursiefje erop smijten en omdat mijn blog helemaal weggesneeuwd dreigt te raken...

Al meer dan tien jaar studeer ik in Brussel en ben ik aangewezen op het gebruik van het openbaar vervoer om mij richting schoolbanken te verplaatsen. Tijdens de zes jaren in het middelbare onderwijs was dit nog tamelijk eenvoudig. Een bus nemen aan de beginhalte, en voor de deur van de school uitstappen. De eerste stappen naar het hoger onderwijs bleken al meteen wat moeilijker. Plots was ik op twee verschillende vervoersmaatschappijen aangewezen en kwam ik in aanraking met het alom gevreesde overstappen van het ene op het andere voertuig. Na vier jaren mijn broeken te verslijten op de banken van de Vrije Universiteit van Brussel, begeef ik mij nu dagelijks naar hartje Brussel om te doen alsof ik journalistieke aanleg heb. Ook op vlak van openbaar vervoer betekende dit weer een hele aanpassing. Helaas wegen de extra mogelijkheden om tot op mijn bestemming te raken niet op tegen de steeds later opstaande student in mezelf.

Elke dag opnieuw ervaar ik een prachtige en bruisende relatie met het openbaar vervoer dat zich in en rond Brussel ontplooit. Want geef nu toe, in tegenstelling tot algemeen aanvaard bijgeloof, heeft een bus, tram, trein of metro vaak veel meer charme te bieden dan eender welk pittoresk sneeuwlandschap. Het overgrote deel van deze charme begint en eindigt steevast bij een veranderlijke factor: de medereiziger. Eenieder die wel eens een bus, tram, trein of metro bestijgt kan het beamen: medereizigers bestaan (letterlijk) in alle geuren, kleuren en maten. Het maakt niet uit of je bus afgeladen vol zit of niet, er is steeds een interessant persoon in de omgeving te bekennen. Mijn persoonlijke favorieten zijn de virtuozen die graag hun muziekcreaties met de rest van de bus delen. De beginnende artiest doet dit door zijn eigen oren aan moes te stampen met een koptelefoon. De succesvollere muzikanten zijn echter ongegeneerd genoeg om hun mobiele telefoon als luidspreker te gebruiken. De musici haalden het nipt van de feestbeesten met hun aangenaam parfum van alcohol en sigaretten en de bejaarde dames die met drie honden en zeven boodschappentassen om een pakje boter gaan. Uiteraard allemaal tijdens het spitsuur.

Gelukkig leggen de vervoersmaatschappijen ter lande genoeg bussen en trams in, die vlekkeloos op tijd rijden. Bovendien lacht de chauffeur je altijd vriendelijk toe, nog voor de deuren voor je neus opengaan. Eventuele vertragingen worden ingehaald op de wijdverspreide busstroken die door geen enkele ander voertuig gebruikt worden. Mocht er toch nog oponthoud zijn, kan je aan elke halte terecht in een grote overdekte en perfect verwarmde ruimte, terwijl je rustig een drankje nuttigen kan. Eens de bus is aangekomen, betreed je een ware oase met zetels om in weg te dromen, terwijl je benen genieten van de ruimte die ze op de schoolbanken niet hebben. Ondertussen zweeft de bus richting verdere haltes, zonder bruuske remmanoeuvres of omwegen die helemaal niet op de route liggen.

Misschien wordt het toch eens hoog tijd dat ik aan dat rijbewijs begin.

Knal, boem, pats: los erop

Ik prijs me gelukkig. Ik heb namelijk vrienden die op Facebook af en toe een prachtig filmpje posten. Erg leuk voor een blog. Posts met een filmpje in zijn namelijk easy as hell: het filmpje zegt vaak zoveel meer dan al de tekst van je andere posts samen.

Volgend filmpje zegt zelfs nog meer dan dat. Het verhaal gaat als volgt: twee radiopresentatoren pikken een dakloze man van de straat om hem iets te laten aankondigen. Voor ze het goed en wel beseffen, merken de heren van de radio dat de onbekende man wel iets in zijn mars heeft. Ze zoeken een gitaar voor hem en laten hem zijn ding doen. In dit geval "Creep" van Radiohead.

Gepaster kan een tekst niet zijn. De emotie die je van de man zijn gezicht aflezen kan, is afgrijselijk pakkend. Ik trilde haast letterlijk uit mijn stoel, terwijl de verwarming het hier won van de eerste tekenen der vorst.

Ik heb al teveel woorden gebruikt voor een filmpje dat alles zegt.

Bij deze:

Stijntje trapt na

Op 5 oktober schokte Stijn Stijnen, rots in de branding bij Club Brugge, heel voetbalminnend België. Stijnen was niet tevreden met de nieuwe bondscoach. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar daar kwam het toch op neer. Stijntje kon blijkbaar niet tegen het feit dat Advocaat hem niet meteen als numero uno beschouwde. Een normale reactie van een nieuwe trainer, behalve voor Stijn.

Iets meer dan twee maanden na het treurige afscheid laat Stijntje weer van zich horen. Hij vindt het ongehoord dat kersvers bondscoach Dick Advocaat een contractaanbieding van AZ heeft aanvaard. Twee jobs als trainer combineren is voor Stijntje heiligschennis, met Advocaat als grote zondaar.

Laten we even de feiten op een rijtje zetten:

Dick Advocaat begon vroeger dan voorzien aan zijn ambtstermijn als baas van onze nationale voetbalhelden.

AZ Alkmaar kan geen deuk meer in een pak boter voetballen en stampt trainer Koeman buiten.

Een voetbalclub zonder trainer is als een rallywagen zonder copiloot: racen gaat wel, maar vroeg of laat vlieg je genadeloos uit de bocht. AZ gaat dus in allerijl op zoek naar een waardige vervanger die snel en kort (voor een half seizoen) inspringen kan.

Dick Advocaat is bondscoach van de Rode Duivels en zit voor de rest met zijn vingers te draaien.

De Rode Duivels spelen in het komende halfjaar welgeteld 1 wedstrijd. Zonder enig belang dan nog.

Advocaat krijgt een contract voorgeschoteld dat eindigt aan het einde van het huidige seizoen. Dit was ook de voorwaarde voor het aannemen van het contract.

Stijn Stijnen pikt dit niet en laat dit aan heel de wereld weten.

Het kan aan mijn onnoemelijk klein aandeel van mensenkennis liggen, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat Stijntje al wat spijt heeft van zijn beslissing in oktober. Heeft hij niet overhaast besloten om de nationale ploeg te laten, terend op arrogantie en zelfbeklag? En heeft Stijntje niet makkelijk spreken als hij toch niet meer geselecteerd wil worden?

Advocaat was formeel in zijn reactie op de schreeuw naar aandacht van Stijnen:

Stijnen mag zeggen wat hij wil. Er is vrijheid van meningsuiting. Maar dit is de kritiek van een gefrustreerde sporter. Stijnen heeft zichzelf buitenspel gezet. Als hij zich niet afgemeld had, zou ik hem zeker opgeroepen hebben. Ik heb enkel gezegd dat hij zich net als iedereen zou moeten bewijzen.

Omdat Advocaat zelf een voetbalmetafoor gebruikt, zal ik me er ook maar aan bezondigen.

Het enige wat Stijnen hier doet, is natrappen, na wat al van in het begin een domme fout was.

En voor natrappen krijg je normaal rood. Al zitten al onze scheidsrechters momenteel in tweede klasse.

Of was Stijnen gewoon consequent? Hij gaf immers zelf vrijwillig zijn "duobaan" op. Beschouwde Stijnen in zijn jaren als Rode Duivel werkgever Club Brugge dan ook als een klusje? In ieder geval: dankjewel Stijn. Dankzij jou erger ik me weer en lijken mijn bijdrages aan mijn eigen blogexperiment nergens naar.

Framing is everything

De voorbije week heb ik me ledig gehouden met het van hot naar her lopen om allerhande zaken op orde te krijgen. Taken moesten gemaakt, herlezen, veranderd en ingediend worden. De lessen liepen nog altijd door (terwijl de klaslokalen steeds leger liepen). De stress voor het aankomende examen moest in toom gehouden worden. Notities en andere nuttige zaken werden verzameld, ingescand, doorgestuurd, op Google Docs gezet, ergens anders gezet, uitgeprint, ... En tussendoor moest er nog vergaderd worden bij de Chiro en liefst een vervanger gevonden worden voor de zondag waarop je studeren ging. Met uitzondering van het laatste, is alles uiteindelijk gelukt.

En toch knaagt er al enkele dagen iets...
Toen ik vrijdag na mijn laatste les terug huiswaarts keerde, nam ik zoals gewoonlijk de route die me langs het Noordstation bracht. Wachtend op mijn bus (die zoals gewoonlijk een gemiddelde van een kwartier vertraging hanteerde) zag ik aan de overkant van het perron enkele mannen zitten. Al snel werd me duidelijk dat deze heren daar al een tijdje zaten en hoogstwaarschijnlijk over een niet al te aangename slaapplaats beschikken. De drie heren waren duidelijk in hogere sferen en leefden even in hun andere wereld.

Een van de drie mannen stak met de grootste moeite ter wereld de straat over en wankelde mijn richting uit. Bloedend aan het hoofd, ongeschoren, ongewassen en met wallen die zelfs met Photoshop moeilijk weg te werken zijn, vroeg de man mij om een sigaret. Als niet-roker kon ik de man enkel teleurstellen. Of hij mij geloofde, weet ik niet. Hoeveel hij nog van onze ontmoeting herinnert, weet ik ook niet. De man rook helemaal niet naar alcohol, wat me doet vermoeden dat zijn buzz van een nog veel meer verslavend goedje kwam. Hij strompelde verder en kreeg van een andere voorbijganger wel een sigaret. Mission accomplished.

Enkele dagen later zit ik in mijn lekker verwarmd huis, in mijn eigen kamer, werkend op mijn laptop met in de achtergrond muziek van mijn eigen radio. Mijn printer heeft de afgelopen dagen overuren geklopt. De samenvattingen en notities komen er langs mijn twee oren uit. Om mijn studeermomenten nog wat aangenamer te maken, liet ik het overigens niet na om mijn buik dag na dag rond te eten.

Op zo'n moment vraag ik me af waarom al die stress toch nodig is. In plaats van te panikeren dat ik deze of gene tekst niet ken, zou ik daar beter dankbaar voor zijn. Ik heb tenminste de kans om verder te studeren, zelfs nadat ik al twee diploma's behaald heb. Het ergste dat me kan overkomen, is een tweede kans nodig hebben om het examen succesvol af te leggen. Een tweede kans die ik, indien nodig, krijgen zal. Ik vraag me al enkele dagen af hoeveel tweede kansen de heren aan het Noordstation gekregen hebben.

Framing is everything. Niet alleen in de media, zo blijkt.