Red de pompoen!

Het winteruur is sinds vorige week weer in het land. De helft van de Belgen hun bioritme verstoord, duisternis die al lekker vroeg invalt. Het wordt plots weer een pak makkelijker om je onveilig te voelen op straat en van het minste te schrikken. Ideale omstandigheden voor Halloween, waar groot en klein naar uitkijkt. De groenteboeren wrijven in hun handen en halen hun meest duivelse glimlach naar boven. De pompoenen vliegen de deur uit, al worden ze zelden opgegeten.

Elk jaar op nieuw stijgt de populariteit van Halloween in België en omstreken zienderogen. Verkleedpartijen, griezelverhalen, zaklamptochten en trick or treaten. Halloween raakt steeds verder ingeburgerd, en heel Vlaanderen lijkt slaafs te volgen. Heel Vlaanderen? Neen, er is één dappere krijger die blijft weerstand bieden aan de overheerser. Helaas heeft hij de steun van zijn onoverwinnelijke dorp al verloren. Waar was die flacon met toverdrank ook al weer?

Iedereen lijkt van Halloween te houden, ik krijg er de kriebels van (van een foute woordspeling gesproken). Tradities uit een ver land blijken zonder probleem oceanen overgestoken te hebben. Tegenwoordig ben je niet meer cool als je geen zevenendertig pompoenen uitholt om vervolgens het brandgevaar in je huis en omgeving met tweehonderd procent te verhogen. Kostuums worden bij voorbaat gekocht in een (te dure) winkel. Vergeet vooral de schmink niet, want al die lieve kindertjes zien er toch nooit schrikwekkend genoeg uit? We laten ons de schrik op het lijf jagen in donkere plaatsen en gaan deur aan deur "overvallen" voor wat snoep. Waarom, vraag ik me dan zo af?

Liepen we tien jaar geleden ook al deur aan deur om het vervallen snoep van de buurtbewoners te verzamelen? Ja, maar toen noemden ze dat 'Driekoningen'. Een traditie die, in tegenstelling tot Halloween, wel in mijn geheugen gegrift is en, correct me if I'm wrong, zeker in Vlaanderen overal gevierd werd. Bovendien moest je daar je snoep nog verdienen, door tenminste de moeite te doen om een hele dag ellenlang hetzelfde liedje af te rammelen. En toch, ik deed dit met zoveel plezier. Ook met de verkleedpartijen heb ik geen enkel probleem, zelf trek ik ook af en toe graag eens een kostuum aan (wat wil je, als Chiroleider heb je hiertoe soms weinig keuze ;) ). Laat de bengels zich maar omkleden, maar moet het allemaal zo geforceerd?

Vandaag moeten we het blijkbaar stellen met geïmporteerde tradities, waarvan niemand weet waarom we ze vieren. Toegegeven, de kinderen kunnen we niet veel kwalijk nemen. Vooral de kleinsten onder ons weten niet beter dan wat onnozel te doen op Halloween. Maar mij stoort het en zal het steeds blijven storen. Halloween is een Amerikaanse traditie en moet dit ook blijven.

Zie je de kinderen in New York op 6 januari hun oude lompen aantrekken? Three kiiiihiiings, three kiiiihhiiings, give me a neeeew haaat. The old one has worrn out, that rhymes with Brussels sprouuuuts...
Of laten we Sinterklaas ook over de daken van Chicago lopen? Benieuwd hoe lang hij het daar volhoudt...
En als we toch bezig zijn, waarom serveren we geen kalkoen aan heel de familie op Thanksgiving. Oh wacht, doen we dit al niet met Kerst?

Toegegeven, ik trek het in het belachelijke. Ik permitteer me dit even om aan te duiden dat Halloween hier volgens mij echt niet past. Geef mij maar de aloude traditie om op 1 november een arsenaal aan pannenkoeken te bakken waarbij de hele familie zich een maagbreuk eet. Als ik diezelfde dag wil schrikken, zal ik wel even in de spiegel kijken...

Neen, ik moet toegeven: Halloween is ab-so-luut niets voor mij. Mijn welgemeende excuses dat ik als een oude grompot met verwilderde haren en stinkende adem klonk. Zo heb ik toch nog iets bijgedragen tot de hele Halloween hype...

Globie 1, cheerleaders 0

And now for something completely different...

Basketbal is altijd al een spektakelrijke sport geweest. Steals, lay-ups, alley-oops en dunks vliegen je (vooral in de NBA) om de oren. Mochten de vedetten van het parket het laten afweten, is er nog altijd de show tijdens de rust en de time outs.

Iedereen kent wel de kortgerokte cheerleaders die in elke cliché Amerikaanse tienerfilm wel een of andere levensbelangrijke rol spelen.
Maar had u al gehoord van Globie? Hij is de mascotte van de Harlem Globetrotters, een ploeg vol basketbalzotten die de wereld rondreizen om hun kunsten met een oranje bal te laten zien. Net zoals het spel van de Globetrotters zelf, staat hun mascotte garant voor een en al spektakel.

Watch and learn, beste lezers. Alhoewel, probeer best zijn danscapriolen maar niet te veel uit...

Geen egocentrisme, bitte

Origineel is het niet meer, maar net zoals mijn dierbare klasgenoten spui ik ook maar even mijn gedachten over Andrew Sullivan's redenen om te bloggen. (Qua veel te lange zin kan de voorgaande wel tellen, dit volledig terzijde).

Om eerlijk te zijn, heb ik na de ellenlange uiteenzetting van mijnheer Sullivan (pardon, Andrew, zoals mede bloggers hem aanspreken) nog steeds niet goed door waarom hij nu net blogt. We krijgen wel een hele uitleg over de kick die Andrew krijgt wanneer zijn net opgeborrelde gedachten met de wereld gedeeld worden. Tegelijkertijd beschrijft hij het beklemmende neveneffect hiervan: wanneer je gedachten zomaar online te grabbel gegooid worden, kan iedereen meteen reageren. Liefst zo ongezouten mogelijk. En veel, heel veel.
Maar is dit nu een reden om te bloggen? Of beter gezegd, is dit nu een reden om aan je lezers duidelijk te maken waarom je blogt? Uiteraard worden blogposts veel makkelijker en sneller gelezen dan artikels op papier. Uiteraard kan je meer "gepubliceerd" krijgen op je blog dan in een krant. En uiteraard is de manier van reageren veel uitgebreider en scherper. Voor mij zijn dit echter eerder resultaten van het bloggen, niet de oorzaken... Gelukkig ben ik niet zo egocentrisch om Andrew tegen te spreken, verre van. Alleen had hij zijn mening wel wat bondiger kunnen meedelen. In, laten we even zotjes doen, een kleine blogpost bijvoorbeeld.

Anyway, genoeg gezaagd, want de man had wel degelijk iets zinvol te zeggen. Een van de zaken waar ik wel mee akkoord ga, is Andrews honger naar interactie. En het feit dat een blog ideaal is om je gedachten van een bepaalde maand/week/jaar/dag of zelfs tijdstip terug te lezen. Eigenlijk kan ik me heel goed vinden in volgende alinea, die gruwelijk te lang is en mijn volledige discours onderbreken zal. En toch post ik hem!

On my blog, my readers and I experienced 9/11 together, in real time. I can look back and see not just how I responded to the event, but how I responded to it at 3:47 that afternoon. And at 9:46 that night. There is a vividness to this immediacy that cannot be rivaled by print. The same goes for the 2000 recount, the Iraq War, the revelations of Abu Ghraib, the death of John Paul II, or any of the other history-making events of the past decade. There is simply no way to write about them in real time without revealing a huge amount about yourself. And the intimate bond this creates with readers is unlike the bond that the The Times, say, develops with its readers through the same events. Alone in front of a computer, at any moment, are two people: a blogger and a reader. The proximity is palpable, the moment human—whatever authority a blogger has is derived not from the institution he works for but from the humanness he conveys. This is writing with emotion not just under but always breaking through the surface. It renders a writer and a reader not just connected but linked in a visceral, personal way. The only term that really describes this is friendship. And it is a relatively new thing to write for thousands and thousands of friends.

Is het niet prachtig en verschrikkelijk tegelijkertijd om over je eigen gedachten te reflecteren? De band die zo ontstaat tussen lezer en schrijver is ook mooi, maar al te vaak ongekend. Reacties godverdomme, dat is toch waar een blog om smeekt? Of zijn er echt mensen egocentrisch genoeg om te kicken op hun eigen posts zonder een bal te geven om wie ze lezen "moet"?

Bij deze zet ik de deur nogmaals open. Hoe meer reacties, hoe liever. En liefst van al reacties waarin mijn gedachtekronkels tegengesproken worden. Want ik heb allesbehalve de waarheid in pacht.

Oh ja, voor de geïnteresseerden: Andrews hele uitleg kan hier gelezen worden. Meteen ook even aan bronvermelding doen. Want ook Andrews smeekbede om zoveel mogelijk links te hebben, juich ik toe.

Freekske

Jef Nys, de geestelijke vader van Jommeke is op respectabele leeftijd (82 jaar) overleden. Ideaal moment voor een eerbetoon hier en daar. Veel origineler dan kranten vol tekeningen van Jommeke en zijn vrienden, was Freek Braeckman (of diens styliste) tijdens het journaal. Al hadden een paarse pull met rolkraag en een rode vest misschien nog beter gepast...



Met dank aan deze collega blogger om me hierop te wijzen.

De een zijn dood...

12 oktober 2009. Het nieuws dat Frank Vandenbroucke, getalenteerd en geliefd Belgisch wielrenner is overleden, sijpelt binnen. Menig (Belgisch) wielerliefhebber treurt om weer een groot verlies. Jack the Ripper on a streak, zo lijkt het wel.
Ook de Belgische pers is aangedaan: de dagen volgend op Vandenbroucke's dood worden verscheidene pagina's volgeschreven met nieuws over het onverwachte overlijden. Meer nog wordt er verhaald over de man zijn verleden, prestaties en toekomstplannen. Het enige eerbetoon dat de pers hem nog geven kan.

14 oktober 2009.

Terwijl binnen- en buitenlandse pers zich onverdroten blijft afvragen wat de autopsie van het lichaam van Vandenbroucke opleveren zal, valt per toeval mijn oog op iets dat me stoort. Iedereen kent wel de huidige trend van nieuwswebsites: bij elk gelezen artikel krijg je ergens in de marge een selectie andere artikels of doorverwijzingen die verband houden met het onderwerp waarover je aan het lezen was. Een ideale manier om lezers meer informatie te geven en, in dit tijdperk van zoveel digitale toegang, om reactie te vragen. Helaas bleek het overlijden van Vandenbroucke ook het ideale moment om de crisis te lijf te gaan. Blijkbaar vond men het bij de online redactie van Het Nieuwsblad gepast om, vlak na de dood van een van de meest gerespecteerde wielrenners in België, vlug wat geld proberen te verdienen. Naast de vraag naar reacties of een deelname in het online rouwregister, zien we immers een ideale buitenkans: de biografie van Vandenbroucke, nu slechts voor €19,95!

Een klik op de link bleek me naar de nieuwe webshop van Het Nieuwsblad te brengen. Een webshop die nota bene vandaag, 21 oktober pas officieel voorgesteld wordt. De opzet van de shop is dan ook heel eenvoudig: nieuwe inkomsten voor de noodlijdende krant vergaren. Projectleider Liesbeth Dupon licht toe: 'Ik vertel geen bedrijfsgeheim als ik zeg dat kranten wereldwijd op zoek zijn naar nieuwe inkomstenmodellen. Onze krantentitels zijn krachtige merken die vertrouwen inboezemen. Wij verkopen al langer boeken en dvd's, maar dat gebeurde via bonnen. Een internetshop maakt dat aankoopproces een pak makkelijker.'

Ik heb er alle respect voor dat een krant zijn inkomsten op peil probeert te houden. Een webshop is daarbij zeker geen slecht idee. Maar een biografie van een pas overleden iemand enkele dagen na zijn dood goedkoper aanprijzen is not done.
Toegegeven, het was geen paginagrote advertentie in de papieren krant, die sowieso door meer mensen gezien zal worden dan door een deel van surfend Vlaanderen. Toch blijf ik dit ongehoord vinden. De biografie van Vandenbroucke goedkoper aanprijzen (ja hoor, ze zijn de goedkoopste, ga de prijzen op Azur en Proxis maar na) staat in schril contrast met het respect dat uit de interviews en reportages over hem naar voren kwam. Zelfs na het onderwerp - opzettelijk - te hebben laten sudderen, blijft mijn verontwaardiging. De feestelijke aankondiging van de webshop is ook daar een doorn in het oog. Lees zelf maar waarom deze webshop het van andere haalt:

Wat is de toegevoegde waarde in vergelijking met andere webwinkels?

'Vooral de betrouwbaarheid van ons merk. Alle acties en producten die wij aanbieden, worden eerst zorgvuldig gescreend om zeker te zijn dat ze matchen met onze doelpubliek. We hebben ook een speciale sectie 'Gezien in de krant', waar we producten aanbieden die door de redactie zijn besproken.

Wanneer we dit even ad absurdum doortrekken, werd Vandenbroucke twee dagen na zijn dood blijkbaar eerder beschouwd als product dan als mens. Uiteraard heeft de redactie van HNB dit niet zo bedoeld, maar erg doordacht kunnen we deze aanbieding ook niet noemen.

Benieuwd hoeveel Jommekesalbums de komende dagen aangeboden zullen worden...

Supercalifragilisticexpialadocious

U zegt?

Supercalifragilisticexpialadocious, wie heeft nooit een poging gedaan om dit aanstekelijke deuntje uit 1964 mee te zingen? De vrolijke dansjes van Mary Poppins en haar vrienden zijn misschien nog net iets haalbaarder om na te apen.



Het langste "woord" uit de Engelse taal kent echter na meer dan veertig jaar nog steeds succes. De Amerikaanse band Scars On Broadway, die dit jaar met haar debuutalbum op de proppen kwam, neemt in een van haar songs de tongue twister met veel plezier over. Zanger Daron Malakian slaagt er op een of andere manier zelfs in om het woord haast nog sneller uit te spreken dan Mary Poppins zelf.



Een ding valt me wel op: welke versie ik ook beluister, ik word steeds vrolijk van dit onmogelijk uitspreekbare woord. Al moet ik toegeven dat de natte droom der logopedisten nogal opzwepend werkt wanneer je voor de zoveelste maal met de bus vastzit in een ellenlange file.

Ik zal me maar troosten met de gedachte dat "hottentottententententoonstelling" voor een Engelstalige ook een onmogelijke opgave is...

Blijkbaar maakt dit woordje wel meerdere vreemde reacties los. Bewijs daarvan: onderstaande filmpjes. Wat één woord toch allemaal kan doen...

Doop zonder klakken of linten...

Zondag 4 oktober. In de vroege ochtend maak ik me, samen met mijn broer en vriendin klaar om naar Antwerpen te trekken. Op het programma: de langverwachte doop.

Geen bier, klakken, linten of vettigheden bij deze doop echter. Neen, we trekken naar een christelijke doop die absoluut niets met het studentenleven te maken heeft. Op het programma staat immers de doop van twee neven en een nichtje, die voor het eerst officieel in aanraking zullen komen met het christelijke geloof. Dit was althans wat ik voor die zondag dacht.

Wanneer de (Protestante) dienst al een heel eind gevorderd is, breekt het moment van de doop zelf aan. De predikant (in de Protestante kerk spreekt men immers niet van pastoors of priesters) vraagt aan de ouders, peetouders en het volk in de kerk of ze ervoor willen zorgen dat de drie prachtige kinderen goed begeleid zullen worden in het leven, op welke manier dan ook. Meteen maakt hij ook duidelijk dat de doop niet zomaar een rechtstreeks ticket naar het (christelijke) geloof is. Het is niet omdat je wat water over je hoofd gegoten krijgt, dat 'het vagevuur' en 'de hel' uit de lijst van mogelijke reisbestemmingen geschrapt mag worden. Met andere woorden: dopen maakt je niet christelijk, terwijl christelijk zijn evenmin impliceert dat je gedoopt bent. De doop dient enkel als poort tot het geloof, eender welk geloof. Een keuze die ieder voor zich moet maken en die aan niemand opgedwongen kan of mag worden.

Excuse me if I'm wrong, maar ik kreeg bij deze preek toch een heel ander gevoel dan het stramien van de doop dat men doorgaans in de Katholieke kerk tegenkomt. Bij deze laatste lijkt de doop maar al te vaak een soort eerste aanwijzing van het geloof, hoe jong of hoe oud de gedoopte ook is. Alsof een kind enkele maanden daar al over beslissen kan. Geef mij dus maar de Protestante doop, waarbij de keuze nog vrij en open blijft...

Want daar draait het volgens mij toch allemaal om: vrij zijn om zelf te kiezen, om zelf te geloven in wat je wil geloven. Zij het nu God, Allah, Boeddha of een hele resem aan andere goden. Geloof start immers niet vanuit een godheid, maar vanuit jezelf.

Best van al: geloof in mekaar en in jezelf. Wat deze dag immers de moeite waard maakte om over te schrijven was immers niet de kerkdienst, het water of de doopkaarsen. Wat deze dag de moeite waard maakte, was het samenzijn, het lachen, het trots zijn, de tijd nemen om te praten en om een klein cadeautje open te doen. Wat deze dag nog meer de moeite waard maakte, was een glunderende broer die zich, oprecht en terecht, gelukkig voelde met zijn eerste petekind

Gelijkspel op en naast het veld

Anderlecht, 1 oktober. Een gezellige drukte ontplooit zich rond het Constant Vandenstock Stadion. Voor het eerst in de voetbalgeschiedenis staat een officieel duel RSC Anderlecht - AFC Ajax op het programma. Een nog groter unicum speelt zich echter af in de cafés en aan de eetstanden rond het stadion. Zelden of nooit kon men zoveel supporters van de tegenstander zien (en horen) verbroederen met de aanhang van de thuisploeg. Een fenomeen dat in het huidige voetbal een ware prestatie lijkt. Ook de overheden bleken op de hoogte van de bestaande vriendschapsbanden. Voor het eerst sinds lang mochten de supporters van de uitploeg op eigen houtje naar het stadion komen. De beruchte "buscombi", waarbij de supporters met de bus aan het stadion afgezet worden, was deze keer niet van toepassing.

Al in de vroege vooravond wordt Brussel overspoeld met uitgelaten Ajacieden, die naast de frieten voornamelijk het Belgische bier (her)ontdekken. Vlak na de les deze vrolijke bende aan de Beurs passeren, bleek voor mij achteraf de perfecte opwarmer om in de sfeer te komen.

Na zelf de inwendige mens geplezierd te hebben (met, zoals het een voetbalwedstrijd betaamt, veel te vettig eten), besloot ik om ook richting stadion te vertrekken.

Aangekomen in De Brouckère lijkt het even schrikken: een imposante politiemacht wordt even later gevolgd door een nog grotere bende Nederlanders die ook richting stadion trokken. Al snel blijkt dat deze angst voor niets nodig is: naast het produceren van enkele overtollige decibels, doen onze Noorderburen geen vlieg kwaad en volgen ze gedwee de instructies van de politie op. Pintjes in een glas zijn gevaarlijk en mogen niet mee in de metro. Zonder enig probleem worden ze dan maar in een teug leeggedronken.

Even later is de metro daar voor een korte trip richting stadion. De Nederlanders houden de moed erin en bezingen nu al hun spelers alsof de match erop zit. Ook het vrouwelijk schoon krijgt enige aandacht, zij het zeer respectvol. Al betwijfel ik of de versiertruc "Elle a des grandes tettes" al voor veel wilde nachten met Franstalige deernen gezorgd zal hebben.

Tijdens de match zelf zit de sfeer ook goed. Voor de aanvang ontrolt de spionkop van Anderlecht zelfs een spandoek dat de vriendschap tussen beide ploegen nogmaals onderstreept. De Nederlanders in het vak naast ons onthalen het dan ook met applaus.

Met dank aan www.ajaxfotoside.nl voor de foto.

Na 90 minuten staat de 1-1 als eindscore op het bord. Vooral Anderlecht haalt opgelucht adem nadat ze laat in de wedstrijd nog op gelijke hoogte kwamen. Hoewel de Ajacieden de overwinning al meenden binnen te hebben, blijft de sfeer even goed. Tijdens het groeten van het publiek, krijgen de spelers van Anderlecht zelfs applaus van de Nederlanders.

Ook na de match blijft alles peis en vree rond het stadion. Op weg naar de metro raak ik weer aan de praat met een Ajax supporter die in een van de Anderlecht vakken zat. Hij feliciteerde me met het punt en vroeg me de oren van het hoofd. Over hoe het nu net zat met Anderlecht de laatste jaren. En of ik even het eigenaardige achter Brussel uitleggen kon: spreken ze daar nu Frans, Nederlands, of allebei? Bijna kwam het zelfs even tot een politieke discussie. De man logeerde met zijn makkers immers in Sint-Jans-Molenbeek en vroeg zich af waarom hij het gevoel had in een ghetto terecht gekomen te zijn. Tot slot polste hij nog naar het beste mosselrestaurant, want als rasechte Zeelander moest en zou hij mosselen gaan eten. Ik vraag me nog steeds af welk restaurant hij om 23.30 daarvoor binnenvallen zou...

Allemaal kleine, nietszeggende anekdotes van een voetbalmatch. Een gezellige avond met een pot voetbal, die zonder noemenswaardige problemen verlopen is (enkele opstootjes van straalbezopen individuen niet meegerekend).

Voetbal, een feest.

Hallucinant dat net deze vriendschappelijkheid eerder uitzondering dan regel is.