De voorbije week heb ik me ledig gehouden met het van hot naar her lopen om allerhande zaken op orde te krijgen. Taken moesten gemaakt, herlezen, veranderd en ingediend worden. De lessen liepen nog altijd door (terwijl de klaslokalen steeds leger liepen). De stress voor het aankomende examen moest in toom gehouden worden. Notities en andere nuttige zaken werden verzameld, ingescand, doorgestuurd, op Google Docs gezet, ergens anders gezet, uitgeprint, ... En tussendoor moest er nog vergaderd worden bij de Chiro en liefst een vervanger gevonden worden voor de zondag waarop je studeren ging. Met uitzondering van het laatste, is alles uiteindelijk gelukt.
En toch knaagt er al enkele dagen iets...
Toen ik vrijdag na mijn laatste les terug huiswaarts keerde, nam ik zoals gewoonlijk de route die me langs het Noordstation bracht. Wachtend op mijn bus (die zoals gewoonlijk een gemiddelde van een kwartier vertraging hanteerde) zag ik aan de overkant van het perron enkele mannen zitten. Al snel werd me duidelijk dat deze heren daar al een tijdje zaten en hoogstwaarschijnlijk over een niet al te aangename slaapplaats beschikken. De drie heren waren duidelijk in hogere sferen en leefden even in hun andere wereld.
Een van de drie mannen stak met de grootste moeite ter wereld de straat over en wankelde mijn richting uit. Bloedend aan het hoofd, ongeschoren, ongewassen en met wallen die zelfs met Photoshop moeilijk weg te werken zijn, vroeg de man mij om een sigaret. Als niet-roker kon ik de man enkel teleurstellen. Of hij mij geloofde, weet ik niet. Hoeveel hij nog van onze ontmoeting herinnert, weet ik ook niet. De man rook helemaal niet naar alcohol, wat me doet vermoeden dat zijn buzz van een nog veel meer verslavend goedje kwam. Hij strompelde verder en kreeg van een andere voorbijganger wel een sigaret. Mission accomplished.
Enkele dagen later zit ik in mijn lekker verwarmd huis, in mijn eigen kamer, werkend op mijn laptop met in de achtergrond muziek van mijn eigen radio. Mijn printer heeft de afgelopen dagen overuren geklopt. De samenvattingen en notities komen er langs mijn twee oren uit. Om mijn studeermomenten nog wat aangenamer te maken, liet ik het overigens niet na om mijn buik dag na dag rond te eten.
Op zo'n moment vraag ik me af waarom al die stress toch nodig is. In plaats van te panikeren dat ik deze of gene tekst niet ken, zou ik daar beter dankbaar voor zijn. Ik heb tenminste de kans om verder te studeren, zelfs nadat ik al twee diploma's behaald heb. Het ergste dat me kan overkomen, is een tweede kans nodig hebben om het examen succesvol af te leggen. Een tweede kans die ik, indien nodig, krijgen zal. Ik vraag me al enkele dagen af hoeveel tweede kansen de heren aan het Noordstation gekregen hebben.
Framing is everything. Niet alleen in de media, zo blijkt.
En toch knaagt er al enkele dagen iets...
Toen ik vrijdag na mijn laatste les terug huiswaarts keerde, nam ik zoals gewoonlijk de route die me langs het Noordstation bracht. Wachtend op mijn bus (die zoals gewoonlijk een gemiddelde van een kwartier vertraging hanteerde) zag ik aan de overkant van het perron enkele mannen zitten. Al snel werd me duidelijk dat deze heren daar al een tijdje zaten en hoogstwaarschijnlijk over een niet al te aangename slaapplaats beschikken. De drie heren waren duidelijk in hogere sferen en leefden even in hun andere wereld.
Een van de drie mannen stak met de grootste moeite ter wereld de straat over en wankelde mijn richting uit. Bloedend aan het hoofd, ongeschoren, ongewassen en met wallen die zelfs met Photoshop moeilijk weg te werken zijn, vroeg de man mij om een sigaret. Als niet-roker kon ik de man enkel teleurstellen. Of hij mij geloofde, weet ik niet. Hoeveel hij nog van onze ontmoeting herinnert, weet ik ook niet. De man rook helemaal niet naar alcohol, wat me doet vermoeden dat zijn buzz van een nog veel meer verslavend goedje kwam. Hij strompelde verder en kreeg van een andere voorbijganger wel een sigaret. Mission accomplished.
Enkele dagen later zit ik in mijn lekker verwarmd huis, in mijn eigen kamer, werkend op mijn laptop met in de achtergrond muziek van mijn eigen radio. Mijn printer heeft de afgelopen dagen overuren geklopt. De samenvattingen en notities komen er langs mijn twee oren uit. Om mijn studeermomenten nog wat aangenamer te maken, liet ik het overigens niet na om mijn buik dag na dag rond te eten.
Op zo'n moment vraag ik me af waarom al die stress toch nodig is. In plaats van te panikeren dat ik deze of gene tekst niet ken, zou ik daar beter dankbaar voor zijn. Ik heb tenminste de kans om verder te studeren, zelfs nadat ik al twee diploma's behaald heb. Het ergste dat me kan overkomen, is een tweede kans nodig hebben om het examen succesvol af te leggen. Een tweede kans die ik, indien nodig, krijgen zal. Ik vraag me al enkele dagen af hoeveel tweede kansen de heren aan het Noordstation gekregen hebben.
Framing is everything. Niet alleen in de media, zo blijkt.
schoon!
BeantwoordenVerwijderen