Sinds enkele dagen is het weer van dat. Studio Brussel is voor het vierde jaar op rij bezig om de ene helft van Vlaanderen te charmeren, terwijl de andere helft van "het Vlaemschen land" zich de haren uit het hoofd rukt bij al dat irritant gekweel.
Voor de ene onverlaat die meer tijd in de ruimte dan op Aarde doorbrengt (neen Frank de Winne, het gaat niet over u): Music for Life is een benefietactie van radiozender Studio Brussel. Gebaseerd op het succes van "Serious Request" uit Nederland, wordt er nu al vier jaar aan een stuk een mastodont van een "Glazen Huis" neergepoot in een stad ergens ter lande. Vervolgens laten drie half gestoorde presentatoren zich een week opsluiten en overleven ze op een dieet van vier vruchtensapjes per dag.
De rest is eenvoudig. Poen, poen en nog meer poen, daar is het om te doen. Wat begon als een "vraag plaatjes aan voor het goede doel" concept, is al snel uitgedraaid tot een helse en bewogen week vol muziek en knotsgekke acties die als enige doel hebben zoveel mogelijk geld voor het goede doel in te zamelen. Dit jaar gaat de aandacht naar malaria, de vijfde grootste doodsoorzaak ter wereld.
Zoals elk (over)gemediatiseerd evenement heeft Music for Life zijn lovers en zijn haters. Persoonlijk ben ik al sinds de eerste minuut van de eerste editie (met Christophe Lambrecht, Tomas de Soete en Peter Van de Veire) volledig verslingerd aan het hele gebeuren. Hoewel de hele actie soms wat weg heeft van een broeinest voor verdwaalde alcoholisten, word ik telkens gewoon goedgezind als ik luister (of tegenwoordig ook kijk) naar het feest in en rond het Glazen Huis.
Het concept wordt steeds populairder en trekt ook steeds zottere acties aan. De ene gaat ouderwets schooien met de spaarpot, anderen maken dan weer eten in alle vormen, geuren en kleuren en verkopen dit met woekerwinsten door. Anderen laten zich sponsoren om op slechts twee tenen, gehuld in een roze tutu en een lama of drieënhalf achter hun rug naar Gent te trekken. Liefst van zo ver mogelijk uiteraard. Politici, voetballers en hun trainers, muzikanten, komieken, dokters, Helmut Lotti zonder haarstukje en nu ook zonder roze cabrio, ja zelfs prinsen vereerden het Glazen Huis al met een bezoekje. Schitterend hoe een, in se zeer "onnozele" actie zoveel teweeg kan brengen.
Het doet een mens soms stilstaan en denken: god damn, zo erg is het nu ook weer niet met ons wereldje gesteld. Chiro, scouts, jong, oud, straalbezopen of licht beschonken: iedereen verbroedert met iedereen. Feestjes worden gebouwd en voortgezet en er wordt niet op een euro meer of minder gekeken om het goede doel te kunnen helpen. Ik klink nu als een ongelooflijke emotioneel wrak dat bij het minste huilt, maar zulke dingen raken mij nu eenmaal.
Music for Life is niet enkel amusement, maar vaak ook veel emotie. Wat kan je anders denken van zesjarige kindjes die om ter schattigst hun spaarvarkentje komen leegmaken? Ook al kunnen zij soms maar vijf euro geven die volledig verbleken naast de 25.000 joekels voor Lotti's cabrio, c'est le geste qui compte. En indien u volledig immuun bent voor snotterende Mini Me's, wat gedacht van een heel plein dat loos gaat om zo goed en zo kwaad mogelijk te Singstarren zodat er toch nog maar eens 2000 euro op de rekening komt? Dan mag je Coldplay nog zoveel haten als je wil, een vol plein dat synchroon Viva la vida meezingt, is toch wel even kicken.
Last but not least, de muziek die we dezer dagen te horen krijgen, is echt schitterend te noemen. Het ene moment knallen de luidsprekers de vettigste boenkplaat eruit, het andere moment bezingen The Kinks hun Wild Thing. Om dan nog maar te zwijgen van de zeemzoete smartlappen van Brel en diens collega's.
Ja, Music for Life maakt me bij momenten emotioneel. En genieten dat ik ervan doe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten